Indz aystex chen spasum Ardzagank Ինձ այստեղ չեն սպասում

Երբ կձանձրանակ ես ինքս ինձանից
Եւ ինքս ինձ չեմ ունենա էլ, ոչ-մի ասելիք,
Դուրս կգամ փողոց ու աննպատակ կթափառեմ
Իսկ գուցե հին ընկերներիս տները կայցելեմ:

Իմ առջեւ բացվում են, անհամար դռներ,
Իսկ ետեւում կանգնած, անսպասելի զարմանք արտահայտող դեմքեր
Մեկը սգի մեջ է, իսկ մյուսը խնջույքի,
Իսկ մեկն էլ բաժանվել է ու անվերադարձ մեկնել:

Եւ ինձ այստեղ ոչ-ոք այլեւս չի սպասում,
Եւ ինձ այստեղ ոչինչ այլեւս չի պահում:
Եւ ինձ այստեղ ոչ-ոք այլեւս չի սպասում,
Եւ ինձ այստեղ ոչինչ այլեւս չի պահում:

Կփորձեմ գտնել անկյունն այն հարազատ
Որտեղ իմ սերն էր առաջին ապրում նույն առաջին հարկում,
Բայց չեմ ճանաչում, ոչ տունը ոչ այգին,
Ունայնությունն է իշխելով ջնջել հիշողությունը իմ:

Եւ ինձ այստեղ ոչ-ոք այլեւս չի սպասում,
Եւ ինձ այստեղ ոչինչ այլեւս չի պահում:
Եւ ինձ այստեղ ոչ-ոք այլեւս չի սպասում,
Եւ ինձ այստեղ ոչինչ այլեւս չի պահում:

Եւ շտապող քայլերը կբերեն ինձ տուն,
Թվում է թե գտել եմ ձանձրույթից այս փրկություն,
Բայց հին նկարներից ու թղթերից այդ հին
Միայն թափվում է ժամանակի փոշին:

Եւ ինձ այստեղ ոչ-ոք այլեւս չի սպասում,
Եւ ինձ այստեղ ոչինչ այլեւս չի պահում:
Եւ ինձ այստեղ ոչ-ոք այլեւս չի սպասում,
Եւ ինձ այստեղ ոչինչ այլեւս չի պահում:

Եւ ինձ այստեղ ոչ-ոք այլեւս չի սպասում,
Եւ ինձ այստեղ ոչինչ այլեւս չի պահում:
Եւ ինձ այստեղ ոչ-ոք այլեւս չի սպասում,
Եւ ինձ այստեղ ոչինչ այլեւս չի պահում: